ασ05 | σχολείο | ο τρίτος δάσκαλος | λαγού βασιλική τσεκουρά χριστίνα

Tα παιδιά ζητούν κίνηση. Στην τάξη, στο σχολείο, θα πλήττουν όσο ελλείπονται τόσο οπτικών όσο και πνευματικών ερεθισμάτων.
Τα παιδιά ζητούν ποικιλία χώρων. Χώρους όπου θα απομονώνονται ή θα συνυπάρχουν, χώρους δεκτικούς προς ενεργοποίηση της φαντασίας, τρόπους έκφρασης εαυτού μέσω των ιχνών που αφήνουν.
Με τα όρια τους πλήρως αντιληπτά και επικοινωνούντες άμεσα με το γύρω περιβάλλον τους, οι χώροι αυτοί θα απαιτούν μία ειλικρίνεια που δεν επιτυγχάνεται με ψηλά κάγκελα και μπετονένια προαύλια.

Σε ένα εργαστήριο διαρκείας μίας σχολικής ώρας, ζητήσαμε από παιδιά Δ' και Ε' τάξης Δημοτικού να μοιραστούν μαζί μας τις σκέψεις και τις
επιθυμίες τους σχετικά με τη σχολική τάξη: Κίνηση, ποικιλία επιλογών, οπτικό ενδιαφέρον.

Έννοιες όπως το "κτήριο" και το "οικόπεδο" θολώνουν, όσο αμφισβητείται η ήδη υπάρχουσα σχέση των κοινωφελών λειτουργιών με τον αστικό χώρο. Ως ανοιχτό σχολείο ορίζεται μια μηχανή, μια συνεχόμενη διαδρομή ανάμεσα σε συρματοπλέγματα, ένα διαρκές παιχνίδι με τις θεάσεις και τις στάθμες. Η συνεχείς εναλλαγές των τελευταίων επιτρέπουν σε κάθε αίθουσα μάθησης μια καθαρή οπτική επαφή με το αστικό τοπίο που ανοίγεται προς τη θάλασσα. Κάθε γωνιά/ εσοχή/ ύψωμα προσφέρει και διαφορετική αντίληψη του χώρου. Ο συνδυασμός χώρων που δομείται, "αιωρείται" πάνω από την πλατεία Τριών Ναυάρχων, και θα μπορούσε να αιωρείται πάνω από κάθε -αστικό και μη- χώρο συνύπαρξης.

Η μηχανή υπερ-τίθεται του δημοσίου χώρου. Έτσι, σχολείο και πόλη διασταυρώνονται σε διαφορετικά επίπεδα, όμως ο συνδυασμός τους δεν εγγυάται ομαλή συνύπαρξη. Πιθανότητα 1: Ο αστικός χώρος-πλατεία νεκρώνει, οι σκαλωσιές δυσχεραίνουν την κυκλοφορία αναιρώντας το λόγο ύπαρξής της και το σχολείο υπ-άρχει μιας αόριστης αστικής κατάστασης. Πιθανότητα 2: Οι αστικές χρήσεις εμποδίζουν την ομαλή ροή της σχολικής λειτουργίας. Θόρυβοι από τους δρόμους και ένοικοι των -κυριολεκτικά διπλανών- πολυκατοικιών αποσπούν.
Πιθανότητα 3: Η διαδικασία της μάθησης γίνεται μέρος του δημοσίου χώρου και ο δημόσιος χώρος προσφέρεται σαν αφορμή μάθησης. Χρήσεις και κινήσεις προσαρμόζονται στη νέα πραγματικότητα, η πλατεία συνεχίζει να ζει με έναν μηχανισμό αιωρούμενο πάνω από αυτήν, και ο μηχανισμός-σχολείο τροφοδοτείται από την πολυπλοκότητα του αστικού χώρου. Πιθανότητα τρία, εν τέλει, η εγκατάσταση μιας δυστοπικής εικόνας ουτοπικά βιωμένης.